Wie in Milaan in een taxi stapt en de naam van Marco van Basten noemt, heeft kans op een voorstelling van buitengewone proporties. De chauffeur zal een octaaf hoger en een beetje sneller beginnen te praten. Wie goed kijkt zal kippenvel op zijn armen waarnemen en lichte vlekken in zijn gezicht. Kortom: bijna dertig jaar na zijn afscheidsronde in San Siro (in een roze overhemd en een bruin jasje) is de Utrechtse voetbaltovenaar allerminst vergeten in de stad waar hij furore maakte. Dat zal ook iedereen die de stad bezoekt zien. Regelmatig duikt ergens een een foto van Van Basten op. En anders wel van Ruud Gullit of Frank Rijkaard. Met name in de omgeving van het stadion Guiseppe Meazza San Siro zijn deze drie als heiligen afgebeeld in de voetbalgekke Noord-Italiaanse stad.

Over heiligen gesproken. Wie Milaan bezoekt zonder een bezoek te brengen aan de befaamde Duomo is op zijn minst lichtelijk gestoord. Deze kathedraal is voor iedereen het bezichtigen waard. Via een lift kom je op het dak waar de meest schitterende foto’s gemaakt kunnen worden. De details in dit bouwwerk zijn zo onvoorstelbaar goed gemaakt dat je regelmatig het gevoel krijgt in een kunstwerk rond te lopen. Een ontelbaar aantal beelden van belangrijke figuren zijn op schitterende wijze in en op de kathedraal te vinden. Uiteindelijk kun je via een nauwe trap de kathedraal van binnen bekijken. Ook dit is de moeite meer dan waard, al moet je wel in redelijke conditie zijn om alle trappen op en af te komen. Na afloop is een verfrissend drankje in de buurt van het plein voor de kathedraal zeker een aanrader. Doe dit niet op het plein zelf, want daar zijn de prijzen twee keer hoger dan een straat verderop.

Na een bezoek aan de Duomo gingen wij op pad naar dat waar we voor gekomen waren. Een avond in het heilige der heiligen: Stadio San Siro. Dit keer voor de wedstrijd tussen AC Milan en Bologna. Anders dan in Nederland is het al uren voor de wedstrijd gezellig op het terrein voor het stadion. Talloze eettentjes worden afgewisseld met de gebruikelijke marktkramen met sjaaltjes, shirtjes, vlaggen, petjes en mutsen. Ook hier kun je je hart ophalen aan de drie Nederlanders die Milaan wisten te veroveren. Hun afbeeldingen staan op shirtjes en andere spullen. Dat moet Tijani Reijnders nog maar zien te bereiken. De van AZ afkomstige jongeling speelt zeker niet onverdienstelijk in de Serie A maar is nog lang geen clublegende. Tegen Bologna werd overigens de show gestolen door een andere Nederlander Joshua Zerkzee. Hij speelde een uitstekende wedstrijd in het stadion waar voetbal tot een hogere macht wordt gerekend. Dat is te merken aan hoe men meeleeft met de wedstrijd. De tifosi kunnen op het ene moment huilend op de tribune zitten schreeuwen na een tegendoelpunt om daarna in een orgastisch juichen uit te barsten als Milan scoort. Als nuchtere Hollander kijk je er naar, schud een keer je hoofd en gaat over tot de orde van de dag. Overigens eindigde deze wedstrijd in 2-2.

Na afloop van de wedstrijd kwamen we terecht in een situatie die je alleen maar ‘Italiaans’ kunt noemen. Auto’s, scooters, fietsers, wandelaars…. allemaal herrie makend gingen ze dezelfde kant, die naar het centrum, op. Zoveel herrie en chaos ken je van de televisie, maar hier werd niets geacteerd. Moe maar voldaan stapten we uiteindelijk in een taxi die ons naar ons hotel bracht. We sliepen die nacht heerlijk.

Maar de volgende dag ging de wekker bijtijds. In het, door JRM uitstekend geregelde, hotel aten we een prima ontbijt en vroegen we in de lobby om een taxi. Die stond vier minuten later voor het hotel. Zodoende konden we vroeg op pad voor de volgende activiteit van onze voetbalreis: het San Siro Museum.

Ook dit museum is de moeite meer dan waard. Bij binnenkomst word je eerst geconfronteerd met shirtjes van wereldsterren die ooit in San Siro hebben gespeeld. Natuurlijk ontbreekt ook hier een shirt van Van Basten niet. Maar ook de tricots van Maradonna, Cruijff, Pele, Zlatan en Beckham ontbreken niet. Vanuit deze plek gaat de tour door naar de catacomben van het stadion zelf. De mixed zone, de kleedkamers van AC Milan en Inter Milan… Niks wordt overgeslagen en aan dankzij een gids kom je leuke dingen te weten over deze plekken waarna je afdaalt in de spelerstunnel. Dit is altijd een bijzondere plek. Waar je ook komt. Maar bedenken dat je dezelfde tunnel loopt als al die wereldsterren is uitzondelijk. Vanuit de spelerstunnel volgt, uiteraard, de heilige mat. En pas dan heb je door hoe imposant dit stadion is. Pas dan zie je hoe hoog de tribunes zijn. Pas dan krijg je kippenvel en voel je je, ook als veertigjarige man, weer een klein jongetje. Geweldig om mee te maken!

Na dit hoogtepunt kun je een kijkje nemen op de tribune en ga je via een doorgang naar het toetje van de stadiontour: een tentoonstelling over de historie van het Italiaanse nationale elftal. Shirtjes, gewonnen bekers, toegangskaartjes en andere memorabilia zijn te bezichtigen en best leuk om eens te zien, al is de confrontatie met de halve finale van Euro 2000 best pittig als Nederlander.

Natuurlijk eindigt de tour in de fanshop waar het ene gedeelte rood-zwart is en de andere kant geheel in blauw-zwar is gehuld. Na afloop dronken we nog iets in de schaduw van de enorme tribune om vervolgens met de metro vrij eenvoudig terug te gaan naar het centrum van Milaan. Dit keer om het kasteel ‘Castello Sforzeso’ eens te bekijken. Dit enorme complex staat midden in de stad en met een beetje verbeelding kun je je voorstellen hoe in vroeger tijden ridders en jonkvrouwen rondliepen op deze plek.

Een nadeel van Milaan: overal lopen mensen rond die iets van je willen. Ze verkopen de meest gekke dingen. Je moet daar wel tegen kunnen, maar wij konden zonder grote problemen lopend door naar onze volgende bestemming: Via Montenapoleone. Niet omdat we in deze winkelstraat iets gingen kopen, want alleen de duurste merken vind je in deze straat. Maar deze straat is overdekt en best leuk om eens te zien. Wel leuk om te beseffen is dat de meeste mensen die er lopen geen winkel in gaan om een tas van een paar duizend euro te kopen. Maar blijkbaar is het kijken naar een winkel met Gucci er op al een leuke activiteit voor veel mensen.

Uiteindelijk eindigden we deze dag in een gezellig en uitstekend restaurant waar we na een heerlijke maaltijd een echt Italiaans dessert tot ons namen. Eenmaal terug in het hotel was het tijd om onze koffers weer een beetje in de pakken, want de volgende dag moesten weer uit ons hotel en zou de terugreis naar Nederland beginnen.

En dus stonden we de laatste dag van onze reis bijtijds op. Na een laatste ontbijt, haalden we onze koffers van de kamer en gingen met de taxi op pad naar de bottenkathedraal. Die is niet groot of spectaculair, maar wel bijzonder. Honderden overblijfselen van overleden mensen staan tot aan het plafond opgesteld in een kleine kathedraal. Interessant om eens gezien te hebben. Na een ijsje in de buurt van het centraal station van Milaan, kochten we voor zeven euro per persoon een buskaartje naar luchthaven Linate. Bij het opstijgen keken we terug op een heerlijk weekend, met dank aan de mannen van JRM Reizen.

Als we de berg Montjuic oprijden, klinkt door de speakers het liedje ‘Barcelona’ van Freddie Mercury en Montserat Caballe. Ondanks dit vreselijke cliché en de kitcherigheid die er vanaf straat, voel ik kippenvel dik op mijn armen staan. Eindelijk… De Olympische Berg. Al sinds ik in 1992 op televisie Ellen van Langen olympisch goud zag winnen, voel ik een verlangen om deze plek eens te bezoeken. Het olympisch stadion van Barcelona. En nu zijn we er, rijden langs de wereldberoemde zwembaden waar men aan schoonspringen deed tegen een prachtige achtergrond, gaan onder de kabelbaan door en zien in de hoek het oude kasteel. Dan, ineens, doemt links het stadion op. ,,Onbegrijpelijk”, mompel ik als ik zie dat sommige mensen niet uit de bus stappen om deze, voor mij bijna sacrale plek, verder te ontdekken…

Het is zaterdagmiddag en enkele uren eerder waren we op vliegveld Schiphol in het vliegtuig naar Barcelona gestapt. ‘We’ is mijn vriendin en ik. Het vliegtuig bracht ons snel naar Barcelona, parel aan de Middellandse Zee. Een bezoek aan die stad stond al even op ons verlanglijstje en in het voorjaar van 2024 was het dan zover.
Eenmaal aangekomen stapten we eenvoudig in de metro met de metrokaart die JRM Reizen voor ons had geregeld. Razendsnel stoven we ondergronds naar de buurt waar ons hotel lag, en waarschijnlijk nog steeds ligt. We checkten in en snel bekeken we de kamer. Even een slokje drinken en op pad. ,,We zijn de hele stad doorgegaan met de metro, maar ik heb er nog niks van gezien”, merkte mijn vriendin op. Bij de receptie vonden we de oplossing: De hop on, hop off bus. Nooit van mijn leven wilde ik in zo’n bus stappen om als luie toerist rondgereden te worden. Toch liet ik me overhalen en uiteindelijk zonder spijt, want al snel hadden we een groot deel van de stad gezien en daar hebben we veel profijt van gehad.

En die bus reed ons dus naar het olympisch stadion, waar op dat moment FC Barcelona haar wedstrijden in speelde vanwege de verbouwing van Camp Nou. Het stadion bekijken was mooi en magisch, maar voor de sportliefhebber is een bezoek aan het naastgelegen Olympisch Museum een echte aanrader. Alle sporten en sporthelden komen aan bod. Mooie foto’s en filmbeelden worden afgewisseld met attributen die in 1992 zijn gebruikt op de spelen.

Maar zoals altijd kwam ook aan al dit moois een einde. Met de bus reden we verder de stad door om in de buurt van ons hotel een hapje te eten. Nu wonen mijn ouders in Spanje en zij hadden de reis van hun woonplaats naar Barcelona per auto afgelegd. We aten die avond met zijn allen gezellig in een rustige straat op loopafstand van ons hotel.

Op zondag werden we redelijk vroeg wakker, maar omdat we onze kinderen niet bij ons hadden konden we dit keer even langer blijven liggen en de zon door de kieren van de gordijnen zien komen. Op ons gemak stonden we op, namen we een lekkere douche en togen we naar de ontbijtzaal waar we een prima ontbijt aten. Tijd om de stad in te gaan!
Vandaag hoefden we niets. Het enige dat op het programma stond was het onvermijdelijke bezoek aan de Sagrada Familia (waar de mannen van JRM ons goed mee hielpen door kaarten te reserveren). Daar moesten we aan het begin van de avond zijn. Dus we hadden nog even. We gingen naar de omgeving van de Ramblas, genoten van een ijsje, keken naar massa’s toeristen in Barcelona-shirtjes, hielden de zakkenrollers in de gaten en zaten heerlijk in de zon. Om te lunchen doken we een smal zijstraatje in. Daar vonden we een restaurantje waar we heerlijke entrecote en werden we bediend door een man die, tot onze verrassing, enige tijd in Nederland had gewoond en ons dus in het Nederlands aansprak.

’s Avonds was het tijd om naar Sagrada Familia te gaan. Dit was voor ons wel een wens die uitkwam. Het was een enorm mooi gebouw dat vol details zat. Hoewel wij allebei niet religieus zijn, vonden we ons bezoek indrukwekkend. De hoogte, de architectuur… echt prachtig!
Daarna was het alweer tijd om de dag af te sluiten. We aten op het terras van één van de vele restaurantjes en genoten van het Spaanse leven.

Omdat we op de eerste dag de kabelbaan en het fort op de Montjuic hadden gezien, hadden we in ons hoofd om nog een keer die kant op te gaan. Dus toen we de volgende dag wakker werden, op maandag, namen we de metro om uiteindelijk om de berg terecht te komen. Ook het fort bleek een aanrader. Er werd veel uitgelegd en met een beetje fantasie kon je zo meemaken hoe het er aan toe ging in vroeger tijden. Ook genoten we van het uitzicht dat werkelijk adembenemend was. Ver onder ons kwam de stad langzaam tot leven op deze maandagochtend, terwijl aan de andere kant van de berg het uitzicht op zee indrukwekkend was en we schepen zo groot als flatgebouwen zagen wegvaren.

Het was prachtig en tegelijk jammer dat we er niet de hele dag konden blijven. Want we wilden natuurlijk ook de rest van de stad zien. Dat deden we dus door weer met de kabelbaan naar beneden te gaan en per metro op pad te gaan. We wisten dat we de volgende dag zouden terugkeren naar Nederland en hadden onze belangrijkste ’targets’ bezocht. Dus we konden vrij relaxed de stad en het havengebied verkennen. We aten een ijsje bij de zee en aten wat tapa’s terwijl wij, en andere terrasbezoekers, werden uitgescholden door een junk. Dit was ook eigenlijk de enige irritante man die ons lastig viel tijdens ons verblijf.

Op dinsdagochtend was het tijd om in te pakken. Na nog een laatste ontbijt, checkten we uit en gingen we naar het vliegveld.

Die avond kwamen we uitgerust en een enorme ervaring rijker terug aan in Nederland.

Ik wil benadrukken dat het reizen via JRM echt een prettige ervaring is. De betrokkenheid van de organisatie is groot. De heren zijn altijd bereid je te helpen, komen hun afspraken na en zijn bereikbaar. Ik kan het echt iedereen aanraden om zowel je voetbalreis als je stedentrip te boeken via JRM Reizen!

 

Danny van der Linden